|
Oracja o Przylądku Horn
Wymokły lądowy prątku,
komplement, byłby rzec, szczurze.
Co ty tam wiesz o przylądku
Horn, jakie tam są burze?
Jakby ktoś bez rozsądku,
Zatrzasnął kota w bratrurze -
- Tak wyje to, panie Bronku,
I takie to wszystko jest duże.
Na próżno w kajuty kątku
Wybladłe modlicie się tchórze
I chętnie byście z majątku
Część wydzielili w naturze,
Aby się znaleźć gdzieś w Lądku,
Zdroju, Kalwarii-Górze.
Bo wszyscy wy bez wyjątku
Po takiej byście awanturze
Wymiotowali do piątku,
Jeżeli nawet nie dłużej.
I byście wzywali światków,
By zająć się własnym odnóżem.
I swoich żałosnych szczątków
Widzielibyście kałużę
I straszny by zrobił się swąd ku-
Chnia felek, jak fermy, gdy kurze
Oczyszcza się dla porządku,
Szczoteczką piórko po piórze.
Gdyż lepiej młodemu jagniątku
Wić się na wilczym pazurze
Lub niewinnemu dziewczątku
Siąść na żebraczym kosturze,
Względnie starcowi we wrzątku
Niż trafić tu na to przedmurze.
Cyklonów. Na tym przylądku.
No, i już po chałturze.
Wpisał(-a): Małgorzata "Zuzanka" Krzyżaniak
|
![[Kacik absurdu im. Andrzeja Waligórskiego]](ikonki/AW.kasztan.rudy.jpg)
