| |
Słowa otuchy
Nie wiem, co państwo powiedzą na to
I czy to państwa także oburza,
Że powiatowy inseminator
Raczej nie stąpa w życiu po różach...
Raczej po kolcach ostrych on stąpa
Lub szkło tłuczone depcze podeszwą,
Życzliwość wokół mniej niźli skąpa,
A śmichy-chichy dosłownie zewsząd.
Spójrzcie, jak idzie biedak ulicą,
Jak niewymownie żałośnie kroczy
Ze swą instrukcją, swą straszną szprycą
I swym kompleksem, który go toczy.
A przecież słuszną on drogą dąży
I zacofania szturmuje szańce,
I jest postępu światłym chorążym,
I jest oświaty jasnym kagańcem...
Cóż z tego, gdy mu ta rola zbrzydła,
Gdy uzyskuje za ogrom trudu
Tylko ponure spojrzenia bydła
I ironiczne uwagi ludu...
Nie zapraszają go już sąsiedzi,
Sam jest na swoim życiowym szlaku,
Ba, nawet w kinie całkiem sam siedzi,
Bo młodzież żeńska woli strażaków.
O, wy samotni w największym tłumie,
Wy, których chandra i troska trzęsie,
Tylko poeta was dziś rozumie,
Bo jest pokrewny wam, w pewnym sensie!
On też foruje sprawy kultury,
Jemu wysiłek też czoło zrasza...
Dalecy bracia! Czoła do góry!
Postęp zwycięży, przyszłość jest wasza!
Wpisał(-a): Małgorzata "Zuzanka" Krzyżaniak
|
|
![[Kacik absurdu im. Andrzeja Waligórskiego]](ikonki/AW.kasztan.rudy.jpg)
