| |
Prawo Archimedesa
Późną nocą mędrzec Archimedes
Wyszedł z domu, zamknął cicho drzwi
I przez miasto się udał per pedes
Obliczając wartość liczby "Pi".
Pod bladymi znakami zodiaku,
Pod księzycem błyszczącym wysoko
Szedł uczony ulicami Syrakuz
I powtarzał: Pi... pi razy oko...
Jedna z heter, wypuszczając gaszka,
Tym "pi pi" się zdziwiła ogromnie
I spytała: - Pan się bawi w ptaszka?
Zamiast piszczeć, wstąp pan lepiej do mnie...
- A i owszem - odparł mędrzec - wstąpię...
(z czego widać, że faktycznie był on mędrcem).
Ona zaś mu przyrządziła kąpiel
I kolację zrobiła naprędce.
Archimedes zrzucił chiton lniany,
W starczą pierś się podrapał pazurkiem,
Chwycił oddech i skoczył do wanny,
Jakby pragnął zostać płetwonurkiem,
Po czym, głowę wystawiwszy łysą,
Spytał, gładząc zarost szczeciniasty:
- Jaki dzień dzisiaj mamy, huryso?
- Pierwszy stycznia!
- A rok?
- Dwieście dwunasty.
- A to dziwne - krzyknął matematyk -
Toż był dwieście trzynasty dopiero,
Czemu z każdym rokiem mniejsze daty?
- A bo to jest czas przed naszą erą!
- Prawda - szepnął mędrzec - zapomniałem,
U nas lata na odwyrtkę płyną...
I w zadumie, okiem otępiałem
Jął przyglądać się brudnym mydlinom...
A wtem, nagle, jak cl nie da susa,
Nic nie zważa, że woda zeń ścieka,
Na parkiecie stanął na nagusa
I zakrzyknął: - Heureka! Heureka!!!
Rzecz to dziwna i uwagi warta:
W wodzie ciało wazy dziwnie mało,
Tyle mniej, ile wazy wyparta
Woda przez to zanurzone ciało!
Co stwierdziwszy, opuścił mieszkanie
I powtarzał swój uczony banał.
I tak go przychwycili Rzymianie,
Którzy wleźli do Syrakuz przez kanał.
A wódz Rzymian się uśmiechał ironicznie
I nie wierząc w naukowe wywody,
I chcąc sprawdzić tę rzecz empirycznie,
Przebił starca i wrzucił do wody.
Chlupnął mędrzec ugodzony włócznią,
Wyparł wodę, choć już był bez czucia...
I zatkały pokolenia uczniów:
- Jeszcze jedno prawo do wykucia!!!
|
![[Kacik absurdu im. Andrzeja Waligórskiego]](ikonki/AW.kasztan.rudy.jpg)
